بانوی ریاضیدان، بدرود.

ستاره‌ی درخشان ریاضیات ایران غروب کرد و با رفتنش همه‌ی ما را در اندوهی بزرگ فرو برد. پروفسور مریم میرزاخانی، ریاضیدان جوان ایرانی و استاد دانشگاه استنفورد، امروز در حالی دار فانی را وداع گفت که از چند روز پیش به علت سرطان سینه در یکی از بیمارستان‌های امریکا بستری شده بود و تا قبل از آن هم هیچ‌یک از ما نمی‌دانستیم که به سرطان مبتلاست. مریم میرزاخانی مایه‌ی افتخار و مباهات ایران زمین بود. او علاوه بر علم، در اخلاق و تواضع نیز شناخته شده بود. وقتی فیلدز گرفت انگار دنیا را به ما دادند. آن زمان هرکسی می‌خواست تا با بهانه‌ای خودش را به مریم نزدیک و نزدیک‌تر نشان دهد. بعضی‌‌ها خودشان را در موفقیت او شریک می‌دانستند و انگار می‌خواستند سهمی از موفقیتش را نصیب خودشان کنند. هم اکنون نیز سیلی از پیام‌های تسلیت برای درگذشت او از سوی چهره‌های مختلف کشور در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود. اما چه فایده؟ تا زمانی که بود قدرش را ندانستیم. یک تجلیل در خور شأنش که با حضور خود او انجام شود انجام ندادیم. نتوانستیم در ایران یک مستند از زندگی علمی او بسازیم تا این گوهر گرانبها را هر چه بیشتر به مردم خودمان بشناسانیم. مریم میرزاخانی شخصیت بزرگی بود. می‌توان او را با ریاضیدانان بزرگی مانند امی نوتر مقایسه کرد. نمی‌دانم اگر او در ایران می‌ماند چه می‌شد؟ آیا او در ایران هم می‌توانست به این افتخارات نائل شود یا مانند هزاران مریم میرزاخانی دیگری که امروز در کشور ما هستند دیده نمی‌شد؟ ما امثال مریم میرزاخانی در کشور کم نداریم ولی قدرشان را نمی‌دانیم، حمایتشان نمی‌کنیم و آن‌ها را مجبور می‌کنیم که بروند. خدا را شکر که او در ایران نبود و دیده شد.
روحش شاد و راهش پر رهرو باد.